.من این دنیای مجازی رو دوست دارم .
این با صدای بلند فکر کردن توی چهاردیواری ِ بلاگم رو دوست دارم .
چون اینجا زیاد خبری از خودِ واقعی ِ من نیست
.آره من این دنیای مجازی رو خیلی دوست دارم .
.دنیایی که توی اون میتونم حرفامو بدون هیچ دغدغه ای بزنم و خالی بشم از افکاری که توی ذهنم و دلم اسیر شدن و هیچ وقت توی دنیای واقعی تبدیل به کلام نشدن . از ترس ِ فهمیده نشدن درک نشدن حس نشدن بد تعبیر شدن
. دنیایی که توش میتونم هر وقت دلم گرفت از دلتنگی هام بگم و نگران اطرافیانم نباشم که شاید ناراحت بشن و حوصله شنیدن غصه های منو نداشته باشن .
اجباری توی شنیدن درد و دلهام برای هیچ کس وجود نداره . هر کسی به اینجا اومد و به خونه کوچولوی من سر زد اگه دلش از نوشته هام گرفت و نخواست بخونه میگذره و میره و سکوت میکنه و دیگه هم هیچ وقت بهم سر نمیزنه .
هر کسی هم خواست همدردی میکنه و احساسش رو میگه .
دوستای ِ خوبی دارم که با نظراتشون گاهی حال ِ منو از گریه به خنده تغییر دادن.
این دنیای مجازی رو دوست دارمچون میتونم هر وقت دلم خواست بدون اینکه شناخته بشم برم و تو کوچه پس کوچه های بلاگ ها قدم بزنم .بدون اینکه از کسی تنه بخورم .
..این دنیای مجازی رو دوست دارم تنها جاییکه به محض ورود همه نمیخوان سر از کارت در بیارن اسم.سن و سال قد وزن
فقط یه آدرس بلاگ دارم که اونم به هر کسی واقعا دلم خواست میدم که اونم اگه واقعا دلش خواستبه من سر بزنه
هر جا دلم خواست میرم و خیلی راحت خودمو مهمون دلهای آدما میکنم بدون اینکه مهمون سرزده به حساب بیام اگه خوشم اومد از اون جا. بدون اینکه اجباری در کار باشه . بازم میرم و بهش سر میزنم و اگه هم دوست نداشته باشم دیگه هیچ وقت بهش سر نمیزنم
یه لیست از بهترین بلاگها برای خودم میسازم که کلی از خوندشون لذت میبرم و اگه یه روز نباشن دلم میگیره
آره توی این دنیای مجازی خیلی از بایدها و نبایدهایی که برای دنیای واقعیمون ساختیم و آدمو آزار میده وجود نداره
مجبور نیستی حتما اسم داشته باشییا اسمی که توی انتخابش نقشی نداشتی رو یدک بکشی
مجبور نیستی نقاب به صورت داشته باشی . وخودِ واقعی ات رو پنهان کنی .
مجبور نیستی احساس ِ واقعیت رو توی هزار توی ِ دلت قایم کنی .
مجبور نیستی تا وقتی خودت نخواستی چیزی رو برای کسی توضیح بدی.
.
.آره این دنیای ِ مجازی رو دوست دارم.
. برای همینه که این دنیا رو برای گفتن حرفهام انتخاب کردم .